روسیه حاضر است افزایش تنش با عربستان و اسرائیل را در ازای همکاری با ایران به جان بخرد

کوزاک سپس بقیه گزارش خود را به بیان دلایلی اختصاص می‌دهد که به خاطر آن‌ها این تلاش آمریکا به نتیجه نخواهد رسید. وی می‌نویسد: «این تصور، مبتنی بر این فرضیه است که همکاری‌ها میان ایران و روسیه محدود به اقدامات تاکتیکی در سوریه است، و هم‌گرایی عمیق استراتژیک میان تهران و مسکو را منعکس نمی‌کند. این در حالی است که ایران و روسیه منافع اساسی و پایدار، و اهداف استراتژیک زیادی دارند که مهم‌ترین آن‌ها بیرون کردن آمریکا از خاورمیانه است.»
نویسنده آن‌چه خودش درباره تهدید تهران و مسکو برای واشینگتن فکر می‌کند را این‌گونه توضیح می‌دهد: «ایران و روسیه رقبای تاریخی و حکومت‌های متفاوتی هستند. هر یک از این دو، تهدیدی منحصربه‌فرد برای نظم موجود بین‌المللی است. روسیه قصد دارد دوباره خود را به عنوان یک ابرقدرت جهانی اثبات کند و جهان چندقطبیِ دوران جنگ سرد را به قیمت [سلب هژمونی] آمریکا و اروپا بازگرداند.»
مؤسسه مطالعه جنگ درباره تهدید تهران نیز به زعم خود می‌نویسد: «ایران با بیرون کردن آمریکا از خاورمیانه، تضعیف عربستان، و از میان بردن اسرائیل، به دنبال تبدیل شدن به یک هژمون منطقه‌ای است.» نویسنده سپس به هم‌جهت بودن این اهداف اشاره می‌کند و می‌نویسد که این اهداف «در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت از هم فاصله نمی‌گیرند.»
وی ادامه می‌دهد: «ایران با هدف خود در رسیدن به هژمونی منطقه‌ای فاصله زیادی دارد؛ وضعیتی که احتمالاً موجبات نگرانی مسکو را فراهم می‌کند. [از طرف دیگر،] روسیه حتی به برابری با آمریکا و ناتو نزدیک هم نشده است. در نتیجه، ایران و روسیه احتمالاً به شراکت نزدیک با یک‌دیگر ادامه خواهند داد تا زمانی که یکی از آن‌ها به فاصله قابل‌توجهی از اهداف خود برسد؛ وضعیتی که بعید است در آینده [نزدیک و] قابل‌پیش‌بینی به وجود بیاید.»

زمینه‌های هم‌گرایی استراتژیک میان ایران و روسیه
کوزاک در ادامه گزارش خود به معرفی زمینه‌هایی می‌پردازد که ایران و روسیه در آن‌ها منافع مشترک یا دست‌کم نزدیک به هم دارند و آمریکا نمی‌تواند در آن‌ها میان این دو کشور اختلاف ایجاد کند. آن‌چه در ادامه می‌آید، منتخبی از برداشت‌های کوزاک از زمینه‌های نزدیکی روابط میان تهران و مسکو است، صرفاً جهت اطلاع مخاطبین محترم منعکس شده است، و صددرصد مورد تأیید مشرق نیست.

سوریه: ایران و روسیه از حکومت اسد در مقابل همه مخالفان آن حمایت می‌کنند. ایران به یک حکومت هم‌سو در دمشق نیاز دارد تا پایگاه امنی را برای حمایت تهران از حزب‌الله لبنان و هدایت عملیات‌ها علیه اسرائیل در اختیار این کشور بگذارد. روسیه نیاز به حکومتی دارد که مایل و قادر باشد دست‌رسی بلندمدت مسکو به پایگاه‌های دریایی و هوایی در دریای مدیترانه برای به چالش کشیدن آمریکا و ناتو را تضمین کند. اختلافات جزئی میان ایران و روسیه در روی‌کردشان نسبت به جنگ داخلی سوریه هم منعکس‌کننده اصطکاک‌های عادی در هر ائتلافی است و نه نشانه‌هایی از شکنندگی این ائتلاف دوگانه. حتی اگر پوتین [با آمریکا یا مخالفان اسد] بر سر رها کردن اسد هم موافقت کند، باز هم با توجه به زمینه‌های متعدد دیگر همکاری میان دو کشور، هیچ دلیلی وجود ندارد که تصور کنیم ائتلاف میان روسیه و ایران سقوط خواهد کرد.

عراق و افغانستان: ایران و روسیه به دنبال از بین بردن حضور نظامی آمریکا در هر دو کشور هستند. تهران با به خاطر آوردن تقابل موجودیتی [در قالب] جنگ عراق-ایران مقابل صدام رئیس‌جمهور سابق عراق، به دنبال جلوگیری از تبدیل شدن بغداد به پایگاه دشمن برای حمله علیه ایران است. از سوی دیگر، اقدامات روسیه در عراق «فرصت‌طلبانه» بوده است. مسکو به صورت مشترک با ایران، عراق و سوریه یک «اتاق اشتراک اطلاعاتی[16]» را تشکیل داد و اکنون آماده است تا با پشتیبانی بازیگران سیاسی هم‌سو با ایران در بغداد، نفوذ خود در عراق را افزایش دهد. هم‌چنین، هم ایران و هم روسیه خواهان حکومت یک «دولت محافظ» باثبات در افغانستان هستند که مانع از ورود آمریکا و ناتو به این کشور شود. هر دو کشور ترجیح می‌دهند با مجموعه‌ای مشترک از متحدان میدانی همکاری کنند که عضو «اتحاد شمالی» [«جبهه متحد اسلامی ملی برای نجات افغانستان»] هستند.

ترکیه: ایران و روسیه به دنبال دور کردن ترکیه از آمریکا و ناتو هستند. تهران و مسکو هر دو به دنبال خارج کردن ترکیه از مدار آمریکا و ناتو و هم‌زمان، پایان دادن به حمایت آنکارا از گروه‌های معارض در سوریه هستند. هم‌چنین هر دو کشور مخالف «دیدگاه استراتژیک نئوعثمانی» رجب طیب اردوغان رئیس‌جمهور ترکیه مبنی بر اثبات تسلط اقتصادی، فرهنگی و نظامی آنکارا بر خاورمیانه هستند. در عین حال، روسیه و ایران منافع اقتصادی عمده‌ای هم در ترکیه دارند، کشوری که هم یک مسیر ترانزیتی برای خطوط لوله گاز طبیعی است[17] و هم یک خریدار حامل‌های انرژی[18]. مسکو و تهران هم‌چنین ترکیه را وارد طرح‌های دیپلماتیکی برای پایان دادن به جنگ داخلی در سوریه کرده‌اند[19] که نقش آمریکا در آن‌ها حذف شده است[20]. این دو کشور از تنش‌های ایجادشده میان آمریکا و ترکیه[21] بر سر حمایت ائتلاف [باصطلاح ضدداعش] از کردهای عضو «یگان‌های مدافع خلق» (ی‌پ‌گ) در سوریه استفاده کردند؛ ترکیه ی‌پ‌گ را هم‌تراز با، یا حتی بخشی از، حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) می‌داند. در نتیجه، اردوغان تمایل خود به عضویت در سازمان همکاری شانگهای را هم بیان کرده است، سازمانی که رقیب ناتو محسوب و توسط روسیه و چین اداره می‌شود[22].

مصر: ایران و روسیه به دنبال سرعت بخشیدن به روند دور شدن مصر از آمریکا و عربستان هستند. تهران و مسکو مصر را به فاصله گرفتن از آمریکا و کشورهای حوزه خلیج [فارس] تشویق می‌کنند. دو کشور احتمالاً قاهره را نسبت به ریاض، وزنه تعادل قابل‌قبول‌تری برای رهبری بر اعراب سنی در خاورمیانه می‌دانند[23]. عبدالفتاح السیسی رئیس‌جمهور مصر تا کنون در شورای امنیت سازمان ملل به سود طرح‌های روسیه درباره سوریه رأی داده[24] و به ادعای برخی گزارش‌ها، حتی تعداد محدودی نیروی نظامی هم به نیابت از روسیه و ایران به سوریه اعزام کرده است[25]. از سوی دیگر، روسیه احتمالاً به دنبال یک پایگاه نظامی جدید در دریای مدیترانه و دریای سرخ در مصر است[26] تا بتواند کنترل کانال سوئز را به دست بگیرد.

صحنه جهانی: ایران و روسیه به دنبال تضعیف اتحادیه اروپا و ناتو هستند. تهران و مسکو، اتحادیه اروپا و ناتو را ابزار سلطه آمریکا بر اروپا می‌دانند. لفاظی‌های ایران اخیراً بیش از پیش لحن انتقادی نسبت به اتحادیه اروپا را به خود گرفته‌اند؛ از جمله اظهارات علنی مقامات این کشور در تحسین «برگزیت[27]». هم‌چنین روسیه از طریق برگزاری مانورهای نظامی مستمر[28] علیه ناتو فشار می‌آورد.

اختلافات ایران و روسیه؛ واقعی اما قابل‌حل
مؤسسه مطالعه جنگ در ادامه گزارش به وجود اختلافات میان ایران و روسیه هم اشاره می‌کند و به گمان خود می‌نویسد: «ایران و روسیه تنها در چند نکته کلیدی با یک‌دیگر اختلاف دارند. روسیه به دنبال مهار نفوذ منطقه‌ای و مذهبی عربستان و یا از میان بردن اسرائیل نیست. هم‌چنین تلاش ایران برای دست‌یابی به هژمونی منطقه‌ای احتمالاً برای مسکو مشکل‌ساز خواهد بود، چراکه روسیه برقراری یک تعادل منطقه‌ای میان ایران، ترکیه، عربستان و مصر، و هم‌چنین روابط مثبت با اسرائیل را ترجیح می‌دهد.»
کوزاک البته تصریح می‌کند: «با این حال، پوتین هیچ اقدام در اعتراض و یا مهار تلاش‌های ایران علیه اسرائیل نکرده است؛ حتی در موارد متعددی که (بنا به برخی گزارش‌ها[29]) سلاح‌هایی که روسیه به سوریه داده بود به دست حزب‌الله لبنان رسیده‌اند. به نظر می‌رسد روسیه حاضر است افزایش تنش با عربستان و اسرائیل را در ازای همکاری با ایران به جان بخرد.»